Ja, want tenslotte zijn we hier niet alleen maar voor de lol. We zijn hier om vrijwilligerswerk te doen. Vorige week hebben we al een bezoekje gebracht aan de stichting en vandaag was onze eerste officiële dag, zodat de huidige vrijwilligster ons in kan werken. Tja, en dat is toch andere koek in vergelijking met ons leventje nu toe. En dan hebben we het niet over nog vroeger opstaan ofzo. Wat het vooral anders maakt, is de omgeving waarin we ons bevinden.

Tot nu toe hebben we ons vooral begeven in de veilige omgeving van het historische centrum van Cartagena: ons eigen coconnetje in ons westerse appartement – hadden we al gezegd hoe gelukkig we zijn met ons appartement?! ;-) –, omgeven door de drukke winkelstraten, de restaurants, gezellige pleintjes en de prachtige straatjes vol met bloemen. En dat tussen de vele toeristen en de rijke Colombianen. Want dat is dus het bizarre hier. Het verschil tussen rijk en arm is gigantisch. Maar als je dit niet wil zien, dan hoeft het ook niet perse. De Colombianen hebben hier een handig systeem voor bedacht: de meeste steden zijn verdeeld in zones. Aan de hand van je inkomen, met hoeveel mensen je in huis woont en waar je huis van gemaakt is, wordt de zone bepaald. Zo zijn er in totaal 5 zones, waarbij zone 5 de duurste zone is. Word je huis ingeschaald op zone 1, dan is de kans erg groot dat je hele wijk in zone 1 valt. Je betaalt je vaste lasten dan ook naar verhouding van de zone. Dus als je in zone 1 even veel elektriciteit zou gebruiken als in zone 5, dan betaal je naar verhouding en dus vele malen minder. Op zich een best een sociaal systeem zou je denken…

Niet dus! De zones mixen absoluut niet met elkaar. Voor zover wij kunnen beoordelen wordt er vooral in geïnvesteerd om de zones vooral van elkaar gescheiden te houden. De Colombianen in de middenklasse en daarboven, lijken zich ook niet tot weinig te bekommeren om de mensen in de lagere zones. Het idee is hier: ‘als je uit een lage zones komt, dan werk je niet hard genoeg’. Naar onze mening een onterechte opvatting. Als je in een wijk als La Boquilla – een soort buitenwijk/dorp aan Cartagena waar de stichting zich bevindt- bent geboren, moet je als kind al bijzondere gave bezitten om te beseffen dat er meer is dan de wereld waarin je bent opgegroeid. En wil je deze wereld gaan ontdekken dan zal je met je eigen wilskracht – het goede voorbeeld wordt er niet gegeven en stimulans vanuit de volwassen hoef je niet te verwachten – de minimale kansen die er zijn moeten benutten. De kinderen die dit voor elkaar krijgen, verdienen een lintje en eigenlijk nog veel meer respect!

Dus vandaag hebben we ons coconnetje verlaten en zijn we naar de stichting gegaan. Zaten we ook nog in de verkeerde bus. We konden wel in de buurt uitstappen, maar omdat we niet zeker wisten of dit veilig was, hebben we besloten om te blijven zitten. We hebben voor € 4,- een gratis sightseeing tour gehad door de achterstandswijken – eerder dorpen, want we reden ver buiten Cartagena tussen de mangrove bossen en de dorre weilanden, voordat we bij de laatste bushalte kwamen -. En tijdens deze busrit besefte we pas echt goed hoe groot de armoede hier is. In Nederland heeft armoede een heel ander begrip dan hier. Hier is armoede letterlijk omkomen van de honger en geen dak boven je hoofd hebben. Om hun hoofd boven water te houden bouwen ze een soort van boomhutten – voor de mensen opgegroeid in een dorp: denk aan van die hutten die je vroeger misschien wel gebouwd hebt tussen de bomen van rond slingerend hout en misschien wat plastic-. En door de armoede die er heerst, is het dus ook een feit dat veiligheid op straat geen algemene vanzelfsprekendheid is. En wij dus niet 100% zeker weten of we uit de bus kunnen stappen als deze anders rijdt dan normaal.

Voor nu even genoeg 'serious talk'. We zijn nog maar even hier en hebben nog een paar maanden te gaan. We hopen een bijdrage te kunnen gaan leveren aan de goede initiatieven van de stichting. Als we ingewerkt zijn, zullen we hier uiteraard verslag van doen. Want wat Nathalie, de oprichtster van La Vecina, heeft opgezet in een arme wijk als La Boquilla verdient ook heel veel respect. En dus zeker een uitgebreid verslag in ons blog.

Veel liefs x

Fieke en Hanne

PS: foto's om ons verhaal kracht bij te zetten hebben we nog niet. Wel hebben we wat foto's van ons nachtje weg naar Playa Blanca, een plaatje van een strand, om nog even te ontspannen voordat onze eerste werk week begon.

http://www.nu.nl/buitenland/4043164/sterftekans-kind-in-sloppenwijk-twee-keer-zo-groot-als-in-rijke-landen.html