Afgelopen 2 weken hebben we speciaal bezoek gehad uit Nederland. We hadden nog net de rode loper niet uitgelegd, maar ze hadden het wel verdiend: Paul, Gemma, May en Niels waren hier. Deze keer dus geen verhaaltje van ons, maar persoonlijke verhaaltjes van onze visite.

En dan na een lange vlucht (in goed gezelschap van reisgenoot Niels) zien we ze dan eindelijk staan: Jut en Jul. Fijn om Hanne(ke) en Fieke weer te zien en te omhelzen.

Ons verblijf wordt een kennismaking met Colombia, Stichting La Vecina en het zien van een paar enthousiaste meisjes, twee vriendinnen, die met veel plezier, doorzettingsvermogen en betrokkenheid de uitdaging aangingen om Spaans te leren en als vrijwilligsters aan de slag te gaan. Knap hoe ze dit hebben aangepakt en doen. Het maakt hen erg gelukkig.

Samen met Paul, Gemma, Niels, Fieke en Hanne(ke) beleef ik bijzondere, leuke weken in Colombia. We zien veel en hebben een prachtige rondreis. Teveel om alles te benoemen. We bezoeken stichting La Vecina. Het schooltje in de krottenwijk La Boquilla. Bewonderingswaardig en met veel doorzettingsvermogen leidt Nathalie dit project met de middelen en de mogelijkheden die er zijn en er niet zijn.

Wat me vooral bij blijft zijn de verschillen in Colombia:

- Vooral het grote verschil tussen arm en rijk en dat in één land. Mooie hotels voor de toeristen aan de ene kant van de weg. Aan de overkant hutjes van schroothout.

- Oude ommuurde binnenstad van Cartagena naast een skyline van Bocagrande.

- Moderne flats naast daken met golfplaten.

- Een schoon geveegde stad waar elke dag het vuil wordt opgehaald. En buitenwijken waar het woord ‘afvalemmer’ volgens mij niet bestaat. Afvalscheiding kennen ze niet, behalve het toiletpapier in een emmertje naast het toilet.

- Een gereven pad in de jungle en onderweg zwerfvuil tot zelfs in de bomen.

- Grote auto’s en Amerikaanse trucks naast een ezel met houten kar.

- Een stad zonder kinderen en buitenwijken met spelende kinderen op straat.

- Chique restaurants en houten etenskarretjes op de stoep.

Wat geen verschil is, is de vriendelijkheid van de mensen hier in Colombia. Een vriendelijk hartelijk volk, arm of rijk.

Mee naar huis neem ik al deze herinnering aan een mooie bijzondere reis mee. Het was een voorrecht om deze weken te mogen beleven in goed gezelschap van Paul, Gemma, Niels, vrienden uit Colombia en Fieke en Hanne(ke). Ik wens Fieke en Hanne(ke)nog een mooie, geweldige tijd toe. En ik omhels jullie graag weer in september.

Colombia een land met vele gezichten en grote verschillen. Colombia een land met vele gezichten, van heel arm tot heel rijk en een grote schakering daartussen.

Rijk aan hele vriendelijke, open en behulpzame mensen, die ontzettend blij zijn dat er tegenwoordig toeristen naar hen toekomen. Voor de meeste Colombianen een teken dat Colombia als een veilig land beschouwd wordt en dat zij zelf ook zo ervaren. Want al die politie- en militaire controleposten die je redelijk veel tegenkomt geven je toch zeker een veilig gevoel! Als je een van de vele posten voorbij rijdt steken ze allemaal vrolijk hun duim op! Alles o.k.!

Evenzoveel schakeringen vind je er in de natuur: enorme bergtoppen, rivieren, woestijn, bossen, jungle, en vele plantages met o.a. koffie, bananen en cacao.

En wat te denken van de wegen: de Carretera Panamaricana (25 800 kmlang van het uiterste zuiden van Argentinië tot Panama, grotendeels 2 baans en goed geasfalteerd. De wegen door de Andes daarentegen zijn zeer divers aangelegd: geasfalteerde stukken afgewisseld met wat ooit gravelwegen waren. In het regenseizoen zijn dit de meest spectaculaire routes natuurlijk. Vol kuilen en gaten en modderbaden. De chauffeurs hebben hier “a hell of a job”. Want ook over deze wegen rijden de enorme vrachtwagens, bussen, auto’s, motoren en paard en wagen.

Wat denk je: over 126 km rijdt men 6 uur, niet te geloven toch? Je krijgt zo wel veel tijd om op je gemak de omgeving te bekijken.

Geen treinen in Colombia, wel prachtige en lange rivieren, maar alleen geschikt voor kano’s en kleine motorbootjes. Spoorwegen liggen er wel, maar de provincies zijn het onderling nog niet eens hoe breed dat spoor overal zou moeten zijn. Dus daar liggen ze dan te blaken in de zon, zonder ook maar enige wagon in de buurt.

Verder nog veel oorspronkelijke inheemse bewoners, gemixt met de mensen uit de slaventijd. Oude stadjes uit de koloniale Spaanse periode en de moderne tijd, met b.v. enorme hoogbouw.

En schrijnend: de hutjes van hout, plastic, karton en alles wat bruikbaar is voor de arme bevolking in de sloppenwijken.

En zeker ook hiervoor zijn we ook naar Colombia gekomen: om te zien wat onze dochter en haar vriendin daar in een van die sloppenwijken in Cartagena aan vrijwilligerswerk doet. Samen met de Nederlandse Nathalie Rietman in La Vecina, een schooltje voor de armste kinderen uit Boquilla.

Het is al laat als we voor de eerste keer de warme deken van het Colombiaanse klimaat krijgen omgelegd. Als de taxi richting centro historico word gedirigeerd, is hoorbaar dat het Spaans er al behoorlijk vloeiend uitkomt (beoordeeld door een leek). Accenten in het appartement denken aan thuis en inmiddels is de 'Blaas' (ventilator, red.) hun grootste vriend geworden. Tijdens de eerste wandeling is natuurlijk zichtbaar hoe mooi de oude stad van Cartagena is, maar nog meer begint de inkijk in hun leven hier. Daar hebben ze de beste cheese-cake, daarboven dansen we salsa, in die gin-tonic bar krijg je je verjaardagsdrankje en in dit hostel hebben we eerst geslapen en onze vriend Andres ontmoet.

Het bezoek aan de stichting laat direct de andere kant van Colombia zien, gekenmerkt door een enorme kloof tussen arm en rijk. Vol trots worden we rondgeleid door de gebouwen. Wat opvalt ( en mij niet verbaasd), is dat ze niet gekomen zijn om alleen Engelse les te geven, maar om het beste van henzelf te geven ter ondersteuning van de doelen van de stichting. Ongeacht wat die werkzaamheden zijn. Nathalie (founder stichting) is zichtbaar gelukkig met hun aanwezigheid, niet in de laatste plaats vanwege de ontstane vriendschap.

Tijdens een impulsief georganiseerd feestje op t dakterras zien we de inmiddels om zich heen verzamelde vriendenkring. Een enorme diversiteit aan karakters en personen, op het eerste gezicht zonder gemeenschappelijke verbinding. Toch hebben ze 1 ding gemeen. Ze bezitten allemaal de karakter eigenschappen die Han en Fiek belangrijk vinden… : open, eerlijk, niet oordelend. Uiteraard allemaal bereid om naar hun adviezen en inzichten te luisteren.

Het is hier dus balans op zijn Jut&Juls. Genoeg maatschappelijke betrokkenheid, maar verder toch ook een heel fijn leven. Well done, Chicas!

Hoe was mijn vakantie? Vooruit de top 3 : Nederlandse banden polonaise over de San Diego rivier, Wifi-loos maar in goed gezelschap door de jungle en the sweet taste of Colombian love……..