En daar stonden we dan als hulpverleners in de rol als Engels docent. Voor in de klas met een marker in ons hand voor op het whiteboard en 15 kindjes voor ons. Niet braaf starend aan hun tafeltje afwachtend wat de nieuwe juffen ze zouden gaan leren, maar verveeld hangend over hun tafeltje te moe - vanwege het warme weer of gewoon doordat de thuissituatie al genoeg energie kost- of als een adhd-er na het nuttigen van een redbull - rondrennend door de klas en andere kinderen aantikkend. Het harde feit dat er al 3 dagen geen water beschikbaar is voor de mensen in de wijk en de kinderen dus dorst hebben, zal zeker bijdragen aan de ontbrekende motivatie van de kinderen – en wie zou ze dat toch kwalijk nemen?-

Het was een spontaan moment dat we besloten dat wij de les ‘wel even’ zouden doen. Nou ja, even zouden doen… we hebben er inmiddels 2 weken inwerktijd opzitten, maar het kwam erop neer dat we de les niet hadden voorbereid. Dus hebben we in 3 zinnen overleg bedacht wat we zouden gaan doen. En vervolgens in ons allerbeste Spaans de kinderen verteld wat we van ze wilden: zitten en luisteren. Meteen ontdekt dat non-verbale communicatie heel belangrijk en effectief is. Of we de juiste woorden Spaans hebben gebruikt weten we niet zeker, maar de kinderen wisten heel goed wat we van ze wilden. En ze luisterden gewoon! Gevolg: 15 kinderen die met grote ogen naar ons keken. Om een beetje zenuwachtig van te worden. Haha!

Dus vervolgens hebben we een lesje gegeven over cijfers, kleuren en kleding. Een herhaling van wat ze vorige week tijdens de Engelse les hebben gehad. Maar nu met andere opdrachten. Meteen in de praktijk gemerkt dat het onderwijs en de daar bij behorende verwachtingen van de kinderen heel anders is dan in Nederland. Dit is onderwijs vergelijkbaar uit de jaren 60 bij ons. In Colombia leren ze wat de juf zegt en dat schrijven ze heel braaf op. De betekenis van wat ze dan opschrijven lijken de meeste over het algemeen niet weten. Zelf leren nadenken lijkt daarmee dan ook minder ontwikkeld. Dat bleek toen alle kindjes vol trots ons hun schriftje lieten zien met daarin exact hetzelfde als het voorbeeld dat we op het bord hadden geschreven. Dus de ideeën die we de afgelopen weken hebben opgedaan, zullen we nog wat gefinetuned moeten worden, zodat ze aansluiten op de praktijk.

Naast dat we Engels docent zijn voor de klassen op school en we ons bezig gaan houden met het invoeren van een nieuwe lesmethode voor Engels, hebben we ook een andere project op ons genomen: we bieden begeleiding aan een jonge vrouw van 28 met niet aangeboren hersenletsel. Haar ouders hebben er tot nu toe voor kunnen zorgen dat ze tot haar 21^ste een bepaald soort onderwijs heeft kunnen volgen, maar sindsdien zit ze thuis. Hier in Colombia zijn er nauwelijks organisaties of hulpinstanties die mensen met een beperking begeleiding of een dagbesteding bieden. Dus heeft de moeder van Linda, zo heet het meisje, een beroep gedaan op de stichting. En nu zijn wij aangewezen om haar 2uur 3x per week te begeleiden. Een leuke uitdaging: de combinatie van zoeken naar haar mogelijkheden met onze tot nu toe nog beperkte Spaans. Dit is de eerste week dat ze is gekomen en het is dankbaar werk, omdat Linda ontzettend blij wordt van de aandacht en de opdrachtjes die we haar geven. En doordat ze 2 juffen heeft, die ze zelf nog wat Spaans kan leren, voelt ze zich heel speciaal.

Dus we zijn nu Engelse juffen. Heel iets anders dan wat we in Nederland doen, maar zeker net zo uitdagend.

Veel liefs x

Jut en Jul