Het afscheid

En dan word je op een dag wakker en dan besef je: shit, dit is echt de laatste dag in Cartagena…

Na het vinden van een eigen plek hier, naar school gaan om Spaans te leren, mensen te hebben ontmoet en nieuwe vriendschappen zijn ontstaan, ons steentje te hebben bijgedragen bij La Vecina, genoten te hebben van heerlijke strand dagen en rondhangen binnen de historische stadsmuren van Cartagena, tussendoor regelmatig gefrustreerd te zijn (omdat het echt wel lastig is om een nieuwe taal te leren), onze papa, mama´s en Niels ons leventje hier te hebben laten zien, afscheid te hebben genomen van de kindjes die ons hart gestolen hebben, na een geweldige rondreis gemaakt te hebben door Panama en Costa Rica en met Bregje en Koleta, na nog een aantal dagen extra genoten te hebben van alles wat Cartagena ons gegeven heeft en nog even een laatste tripje naar San Andres, is het nu toch echt zo ver; we gaan weg uit Cartagena.

Met een traantje hier en daar en een lijstje op zak met herinneringen en ervaringen – en een ander lijstje met redenen waarom het toch echt ook heel leuk is om weer terug te gaan naar Nederland – pakken we vandaag onze rugzak weer in. En om het afscheid nemen wat gemakkelijker te maken doen we dit in fases en gaan we eerst nog een paar dagen logeren bij een vriendin in Medellin. Om dan onze Colombia ervaring achter ons te laten en te beginnen aan een lange reis terug naar huis waar weer nieuwe ervaringen om herinneringen aan over te houden op ons staan te wachten…

Dit is dan ook ons laatste verhaaltje voor ons blog met nog wat foto’s van de afgelopen tijd. Dankjewel voor al jullie leuke reacties en ‘likes’ op facebook.

Tot in Nederland!

Liefs Jut&Jul

Elkaar helpen

Vandaag nemen we afscheid van de kinderen op school. Het einde van een ontzettend leuke en uitdagende periode. Een periode waarin we dankbaar werk mochten doen in een omgeving waarin we geconfronteerd werden met de armoede en de beperkingen van een samenleving als Colombia. Kinderen met weinig toekomstperspectief. En voor ons een uitdagende periode waarin we met ons beperkte Spaans toch een bijdrage wilden leveren aan de ontwikkeling van de kinderen.

Naast dat wij geprobeerd hebben om een bijdrage te leveren, heeft de tijd op de stichting ons ook enorm verrijkt. Waar we ons het meest over verwonderd hebben, is hoe de kinderen elkaar helpen. Voor kinderen die niet kunnen lezen, wordt voorgelezen. Voor kinderen die niet kunnen schrijven, wordt de opdracht uitgeschreven. Daar kunnen wij in Nederland nog veel van leren. Want hoe hard het leven hier is, het zorgt ervoor dat je elkaar des te meer nodig hebt. En de mensen zijn er ook echt voor elkaar. Want zonder elkaar, overleef je het hier niet. Dus je geeft elkaar (soms ook ongevraagd) advies, geeft elkaar aanwijzingen, neemt over van elkaar waar nodig en deelt datgene met elkaar wat je hebt; en dat zonder moeite! Zonder er persé iets voor terug te verwachten. Behalve de hoop dat er ook iemand voor jou zal zijn als jij hulp nodig hebt.

We voelen ons erg gewaardeerd voor wat we hebben gedaan en zouden heel graag nog langer willen blijven om een bijdrage te kunnen leveren aan de goede doelen waar La Vecina nog meer voor staat. Maar aan alles komt een einde, dus hier aan ook. Voordat we hier weg gaan, zouden we graag nog iets extra’s achter laten, maar daar hebben we jullie hulp voor nodig. Dingen die voor ons zo vanzelfsprekend zijn, zoals drinkwater, eten, naar school kunnen gaan, in een schriftje kunnen schrijven en een boek kunnen lezen, zijn hier niet vanzelfsprekend; absoluut niet! We hopen dat jullie je ook laten inspireren door de kinderen van La Boquilla en bij willen dragen aan wat meer vanzelfsprekendheid voor deze kinderen. Gewoon omdat je het kunt…

Dus doe een eenmalige donatie aan La Vecina (bedrag naar vrije keuze) op rekeningnummer NL26INGB0003690984 t.n.v. Stichting La Vecina, Jan Pieter Heijestraat 89 D, 1053 GM Amsterdam. Wij hebben gezien dat het geld rechtstreeks naar stichting gaat, geen tussenpersonen of hoge salarissen. Dus als je wil helpen, wordt het gegarandeerd goed besteed aan het welzijn van de kinderen in La Boquilla.

Bedankt namens de kinderen, Nathalie en zeker ook namens ons!!

Veel liefs

Jut & Jul

Ps: een confronterend filmpje om te zien hoe de wereld zoals die van de kinderen in La Boquilla eruit ziet vs onze wereld. https://www.youtube.com/watch?v=fxyhfiCO_XQ

Visite

Afgelopen 2 weken hebben we speciaal bezoek gehad uit Nederland. We hadden nog net de rode loper niet uitgelegd, maar ze hadden het wel verdiend: Paul, Gemma, May en Niels waren hier. Deze keer dus geen verhaaltje van ons, maar persoonlijke verhaaltjes van onze visite.

En dan na een lange vlucht (in goed gezelschap van reisgenoot Niels) zien we ze dan eindelijk staan: Jut en Jul. Fijn om Hanne(ke) en Fieke weer te zien en te omhelzen.

Ons verblijf wordt een kennismaking met Colombia, Stichting La Vecina en het zien van een paar enthousiaste meisjes, twee vriendinnen, die met veel plezier, doorzettingsvermogen en betrokkenheid de uitdaging aangingen om Spaans te leren en als vrijwilligsters aan de slag te gaan. Knap hoe ze dit hebben aangepakt en doen. Het maakt hen erg gelukkig.

Samen met Paul, Gemma, Niels, Fieke en Hanne(ke) beleef ik bijzondere, leuke weken in Colombia. We zien veel en hebben een prachtige rondreis. Teveel om alles te benoemen. We bezoeken stichting La Vecina. Het schooltje in de krottenwijk La Boquilla. Bewonderingswaardig en met veel doorzettingsvermogen leidt Nathalie dit project met de middelen en de mogelijkheden die er zijn en er niet zijn.

Wat me vooral bij blijft zijn de verschillen in Colombia:

- Vooral het grote verschil tussen arm en rijk en dat in één land. Mooie hotels voor de toeristen aan de ene kant van de weg. Aan de overkant hutjes van schroothout.

- Oude ommuurde binnenstad van Cartagena naast een skyline van Bocagrande.

- Moderne flats naast daken met golfplaten.

- Een schoon geveegde stad waar elke dag het vuil wordt opgehaald. En buitenwijken waar het woord ‘afvalemmer’ volgens mij niet bestaat. Afvalscheiding kennen ze niet, behalve het toiletpapier in een emmertje naast het toilet.

- Een gereven pad in de jungle en onderweg zwerfvuil tot zelfs in de bomen.

- Grote auto’s en Amerikaanse trucks naast een ezel met houten kar.

- Een stad zonder kinderen en buitenwijken met spelende kinderen op straat.

- Chique restaurants en houten etenskarretjes op de stoep.

Wat geen verschil is, is de vriendelijkheid van de mensen hier in Colombia. Een vriendelijk hartelijk volk, arm of rijk.

Mee naar huis neem ik al deze herinnering aan een mooie bijzondere reis mee. Het was een voorrecht om deze weken te mogen beleven in goed gezelschap van Paul, Gemma, Niels, vrienden uit Colombia en Fieke en Hanne(ke). Ik wens Fieke en Hanne(ke)nog een mooie, geweldige tijd toe. En ik omhels jullie graag weer in september.

Colombia een land met vele gezichten en grote verschillen. Colombia een land met vele gezichten, van heel arm tot heel rijk en een grote schakering daartussen.

Rijk aan hele vriendelijke, open en behulpzame mensen, die ontzettend blij zijn dat er tegenwoordig toeristen naar hen toekomen. Voor de meeste Colombianen een teken dat Colombia als een veilig land beschouwd wordt en dat zij zelf ook zo ervaren. Want al die politie- en militaire controleposten die je redelijk veel tegenkomt geven je toch zeker een veilig gevoel! Als je een van de vele posten voorbij rijdt steken ze allemaal vrolijk hun duim op! Alles o.k.!

Evenzoveel schakeringen vind je er in de natuur: enorme bergtoppen, rivieren, woestijn, bossen, jungle, en vele plantages met o.a. koffie, bananen en cacao.

En wat te denken van de wegen: de Carretera Panamaricana (25 800 kmlang van het uiterste zuiden van Argentinië tot Panama, grotendeels 2 baans en goed geasfalteerd. De wegen door de Andes daarentegen zijn zeer divers aangelegd: geasfalteerde stukken afgewisseld met wat ooit gravelwegen waren. In het regenseizoen zijn dit de meest spectaculaire routes natuurlijk. Vol kuilen en gaten en modderbaden. De chauffeurs hebben hier “a hell of a job”. Want ook over deze wegen rijden de enorme vrachtwagens, bussen, auto’s, motoren en paard en wagen.

Wat denk je: over 126 km rijdt men 6 uur, niet te geloven toch? Je krijgt zo wel veel tijd om op je gemak de omgeving te bekijken.

Geen treinen in Colombia, wel prachtige en lange rivieren, maar alleen geschikt voor kano’s en kleine motorbootjes. Spoorwegen liggen er wel, maar de provincies zijn het onderling nog niet eens hoe breed dat spoor overal zou moeten zijn. Dus daar liggen ze dan te blaken in de zon, zonder ook maar enige wagon in de buurt.

Verder nog veel oorspronkelijke inheemse bewoners, gemixt met de mensen uit de slaventijd. Oude stadjes uit de koloniale Spaanse periode en de moderne tijd, met b.v. enorme hoogbouw.

En schrijnend: de hutjes van hout, plastic, karton en alles wat bruikbaar is voor de arme bevolking in de sloppenwijken.

En zeker ook hiervoor zijn we ook naar Colombia gekomen: om te zien wat onze dochter en haar vriendin daar in een van die sloppenwijken in Cartagena aan vrijwilligerswerk doet. Samen met de Nederlandse Nathalie Rietman in La Vecina, een schooltje voor de armste kinderen uit Boquilla.

Het is al laat als we voor de eerste keer de warme deken van het Colombiaanse klimaat krijgen omgelegd. Als de taxi richting centro historico word gedirigeerd, is hoorbaar dat het Spaans er al behoorlijk vloeiend uitkomt (beoordeeld door een leek). Accenten in het appartement denken aan thuis en inmiddels is de 'Blaas' (ventilator, red.) hun grootste vriend geworden. Tijdens de eerste wandeling is natuurlijk zichtbaar hoe mooi de oude stad van Cartagena is, maar nog meer begint de inkijk in hun leven hier. Daar hebben ze de beste cheese-cake, daarboven dansen we salsa, in die gin-tonic bar krijg je je verjaardagsdrankje en in dit hostel hebben we eerst geslapen en onze vriend Andres ontmoet.

Het bezoek aan de stichting laat direct de andere kant van Colombia zien, gekenmerkt door een enorme kloof tussen arm en rijk. Vol trots worden we rondgeleid door de gebouwen. Wat opvalt ( en mij niet verbaasd), is dat ze niet gekomen zijn om alleen Engelse les te geven, maar om het beste van henzelf te geven ter ondersteuning van de doelen van de stichting. Ongeacht wat die werkzaamheden zijn. Nathalie (founder stichting) is zichtbaar gelukkig met hun aanwezigheid, niet in de laatste plaats vanwege de ontstane vriendschap.

Tijdens een impulsief georganiseerd feestje op t dakterras zien we de inmiddels om zich heen verzamelde vriendenkring. Een enorme diversiteit aan karakters en personen, op het eerste gezicht zonder gemeenschappelijke verbinding. Toch hebben ze 1 ding gemeen. Ze bezitten allemaal de karakter eigenschappen die Han en Fiek belangrijk vinden… : open, eerlijk, niet oordelend. Uiteraard allemaal bereid om naar hun adviezen en inzichten te luisteren.

Het is hier dus balans op zijn Jut&Juls. Genoeg maatschappelijke betrokkenheid, maar verder toch ook een heel fijn leven. Well done, Chicas!

Hoe was mijn vakantie? Vooruit de top 3 : Nederlandse banden polonaise over de San Diego rivier, Wifi-loos maar in goed gezelschap door de jungle en the sweet taste of Colombian love……..

Viva Colombiaaaaa!!!!

De COPA is begonnen afgelopen week. De COPA is vergelijkbaar met het EK. Heel belangrijk dus, zeker in een land als Colombia waar iedereen, zowel man als vrouw vol enthousiasme al het voetbal lijkt te volgen en er nog verstand van lijken te hebben ook . Hierbij hebben we het dan ook over de vrouwen. Zo’n beetje elke willekeurige vrouw kan vertellen welke speler bij welk team speelt en wie er goed is of niet. Anders dan in Nederland waarbij vrouwen mee gaan kijken naar het Nederlands elftal met de voornaamste reden dat ze een Bavaria jurkje aan kunnen.

Dus, zoals de meeste Colombianen hebben wij ons ook ondergedompeld in de voetbalgekte van Colombia. Eerste stap: voetbal t-shirt kopen. Geen Bavaria jurkjes hier, maar gewoon een voetbal shirtje. In het shirtje zijn we de wedstrijd gaan kijken bij een lokale sportkroeg – denk aan een winkel waar ze alcohol verkopen naast een grote boom waaronder ze wat tafeltjes hebben gezet en 3 kleine tv schermen hebben hangen-. Wij zaten als twee brave Hollanders ruim voor de wedstrijd klaar, de meeste Colombianen kwamen 1 minuut voor de wedstrijd aanlopen. En hoe gek ze hier ook van voetbal zijn, een ding willen we wel even kwijt: ze kunnen nog iets leren van ons Oranjelegioen wat betreft huizen en auto’s versieren, verkleden en liedjes zingen voor en tijdens de wedstrijd!

Maar dus, de wedstrijd begon. Direct vanaf de eerste minuut was de spanning hoog. De eerste wedstrijd tegen Venezuela hadden ze slecht gespeeld, nu moesten ze tegen Brazilië en verliezen was geen optie om nog door te kunnen gaan naar de volgende ronde. Er werd aanvallend gespeeld en er werden kansen gecreëerd, maar Falcao leek een afwijking te hebben waarbij de bal steeds rechts langs het doel ging, dus werd dit elke keer met veel ‘putaaa!!’ becommentarieerd. Toen in de 36^ste minuut Murillo eindelijk een goal maakte, kwam de heftige ontlading van de tot nu toe opgebouwde spanning. De tafels en stoelen vlogen nog net niet in het rond, maar wel liters bier. De man, die voor de wedstrijd alle moed had verzameld om aan Fieke te vragen waar ze vandaan kwam, rende op haar af en gaf haar een kus – soms heb je een excuus nodig he! Hahah!- . De vrouw naast Hanne gilde alsof ze getuige was van moord en doodslag. Zelfs bij de herhalingsbeelden ging het publiek los alsof er opnieuw een goal gemaakt werd.

Toen de wedstrijd weer hervat werd, bleef het enthousiasme groot. Zodra de bal over de middenlijn ging, gingen ze los alsof er bijna een goal gemaakt werd. De vrouw naast Hanne was zo door het dolle heen dat ze vergat dat ze een eigen stoel had en zat zo’n beetje op schoot bij Hanne, terwijl ze 3x haar excuses aanbod en ‘welkom in Colombia’ riep, maar verder niet een poging deed om op haar eigen stoel te gaan zitten. Persoonlijke ruimte is zeker bij een wedstrijd van het Colombiaanse elftal ondergeschikt. Enthousiast mee schreeuwen dat is het enige wat telt. Dus wij deden vrolijk mee!

De tweede helft werd er verdedigend gespeeld. Wij waren van mening dat ze slechter speelde, maar volgens de Colombianen konden ze niets meer verkeerd doen. Ze hadden de eerste helft alles gegeven. Ze waren gewoon moe, aldus de Colombianan. Dus toen Brazilië een paar keer door de verdediging heen brak en dit met veel ‘puta’ werd afgekeurd, werd ‘the killer’ in gezet. Ibardo, een gigantische kerel in vergelijking met de andere Colombiaantjes op het veld, werd onder veel gejuich het veld op gestuurd. Opnieuw ging het hele publiek los en daarna zo’n beetje elke keer als hij de bal had. De 95 minuten durende wedstrijd werd tot een goed einde gebracht: 1-0 voor Colombia! De wedstrijd eindigde na afloop nog in een vechtpartijtje op het veld waarbij er nog 2 rode kaarten uitgedeeld werden. Te moe om naar de andere kant van het veld te kunnen rennen, maar nog wel genoeg energie om met elkaar op de vuist te gaan. Tja..

Zondag is het weer zo ver. Dan komen onze voetbalshirtjes weer uit de kast en gaan we weer klaar zitten onder de boom voor de volgende wedstrijd Colombia – Peru!!

Liefs x

Jut&Jul

P.s. voor onze vrouwelijke lezers: nu lijkt het misschien alsof wij ineens ook verstand van voetbal hebben. Valt reuze mee hoor. Waar wij ons mee vermaakt hebben, naast de hectiek van de wedstrijd, was mooie mannen kijken. Dus hierbij een advies, check even: Willian Borges Da Silva, Marcelo Vieira Da Silva en Neymar Da Silva Santos. Het zijn allemaal Braziliaanse spelers… niet door vertellen, he, want dan worden we misschien het land uitgezet…

Dankbaar

Dankbaar

Op school loopt er een jongetje rond en vanaf de eerste dag dat we hem zagen, hadden we het vermoeden dat dit jongetje verwaarloosd werd. Hij ziet erg onverzorgd uit, heeft een soort van verwilderde blik in zijn ogen, vraagt op een negatieve manier aandacht en als hij aandacht krijgt, zie je dat tie het ergens leuk vind, maar ook niet goed weet wat tie er dan mee aan moet. Vandaag hoorden we dat de psycholoog een gesprekje met hem had gehad, terwijl ze een spelletje met hem had gedaan. Hij was opgeleefd door de extra aandacht die hij even kreeg. Het blijkt dat het jongetje inderdaad verwaarloosd word (vandaag had hij 1 pantoffel aan als schoen: z’n nagels werden niet geknipt waardoor ze nu door midden gescheurd zijn) en door de nieuwe man van zijn moeder word mishandeld. Vanuit de school is er een anonieme melding gemaakt bij het ‘AMK’ (voor wie hier niet mee bekend is: het Advies en Meldpunt Kindermishandeling, zoals wij dat in Nederland kennen) van Colombia in de hoop dat er iets aan zijn situatie gedaan gaat worden.

Dit is een van de verhalen die we hier voor ons ogen zien gebeuren. Het is niet alleen dit jongetje, er zijn veel meer kinderen met hun eigen schrijdende verhaal. Zo zaten we ook een keer tijdens de lunch op school met een jongen aan tafel die in het voetbal team van de school zit. Eigenlijk krijgen deze jongens geen eten vanuit de school, maar omdat deze jongen al eerder op de training was verschenen, nadat hij al 3 dagen geen eten had gehad, werd voor hem een uitzondering gemaakt. Zijn familie bestaat uit veel kinderen en de ouders verdienen te weinig om alle kinderen eten te geven, dus krijgen de kleintjes als eerste eten en moeten de oudere kinderen maar wachten tot er meer geld is.

We zouden nog wel even door kunnen gaan met voorbeelden geven, maar echt gezelliger word het dit verhaaltje dan niet. We zouden niet willen dat jullie lichtelijk depressief worden na het lezen van onze blog. Dus wat we nog wel graag met jullie zouden willen delen, is waar we dankbaar voor zijn. Want dat is wat onze ervaringen hier in Cartagena ons zeker opleveren: we worden ons heel bewust van wat we wel hebben en wat er wel allemaal is in ons leven. Hoe klein deze dingen misschien soms ook kunnen lijken.

Dus bij deze hier een lijstje van alledaagse kleine dingen waar wij dankbaar voor zijn:

- De bus die ons elke dag naar de stichting brengt, hobbelend over het strand, en nog geen een keer kapot is gegaan tot onze grote verbazing.

- De extra ventilator die we van Nathalie gekregen hebben in ons kantoortje op de stichting.

- Het nieuwe wasrek dat onze huisbaas gebracht heeft, zodat we geen roestplekken meer krijgen in onze kleding. Onze dankbaarheid kon niet groter zijn, nadat tie dit al 4 weken lang steeds opnieuw had gezegd: ‘ja, morgen kom ik hem brengen.’

- Internet (en zeker die in ons eigen huis), omdat we zo heel gemakkelijk contact kunnen houden met onze familie en lieve vrienden.

- Dat we in Nederland niet zweten alsof we in een sauna zitten. We zouden zeker te weten niet meer ons huis uit durven komen.

- De straathonden die rustig en vriendelijk lijken te zijn. We voelen ons al bijna helden als we zonder hartkloppingen langs de honden durven te lopen. Even voor de duidelijkheid: er zijn hier heel veel honden!

- elk zuchtje wind.

- arepa’s (een mais ding dat je in de pan opwarmt) met ei als ontbijt.

- Elke dag ietsje meer vaardiger om te kunnen communiceren met onze collega’s op school. Wie weet komt er een dag dat we net zo sociaal in het Spaans kunnen doen, zoals we normaal gesproken in het Nederlands zijn.

- Wasmachines die je kleren schoonmaken.

- Mannetjes op straat die je vertellen dat je er prachtig uitziet, zelfs al loop je rond in een soort pyjama omdat dat nou eenmaal luchtig zit.

- Flexibeler dan ooit zijn tijdens de yoga. We houden ons voor dat het komt, omdat we het hier met enige regelmaat doen en minimaliseren de invloed van de warmte. - Je kunt jezelf maar voor de gek houden en er blij van worden, toch? -

- Chocoladesaus vinden in de supermarkt. - waarbij we denken dat we dit vast kunnen compenseren met yoga doen. Als we het dan toch over illusies hebben… ;-) -

- nieuwe vrienden maken hier.

- voor knuffelmuren hoef je niet naar de sauna. Je kunt hier tegen elke willekeurig huis gaan staan of op ons dakterras gaan liggen.

- Nog maar een paar weken en dan kunnen we dit alles hier aan de mama’s, een papa en de Niels laten zien!

En bovenal zijn we dankbaar voor onze veiligheid, een gezond lijf en een leven vol mogelijkheden. Waarvan we er nu 1 ten volle benutten!

Liefs x

Fieke&Hanne

‘Somos sus nuevas profesoras de inglés’ (‘wij zijn jullie nieuwe juffen Engels’)

En daar stonden we dan als hulpverleners in de rol als Engels docent. Voor in de klas met een marker in ons hand voor op het whiteboard en 15 kindjes voor ons. Niet braaf starend aan hun tafeltje afwachtend wat de nieuwe juffen ze zouden gaan leren, maar verveeld hangend over hun tafeltje te moe - vanwege het warme weer of gewoon doordat de thuissituatie al genoeg energie kost- of als een adhd-er na het nuttigen van een redbull - rondrennend door de klas en andere kinderen aantikkend. Het harde feit dat er al 3 dagen geen water beschikbaar is voor de mensen in de wijk en de kinderen dus dorst hebben, zal zeker bijdragen aan de ontbrekende motivatie van de kinderen – en wie zou ze dat toch kwalijk nemen?-

Het was een spontaan moment dat we besloten dat wij de les ‘wel even’ zouden doen. Nou ja, even zouden doen… we hebben er inmiddels 2 weken inwerktijd opzitten, maar het kwam erop neer dat we de les niet hadden voorbereid. Dus hebben we in 3 zinnen overleg bedacht wat we zouden gaan doen. En vervolgens in ons allerbeste Spaans de kinderen verteld wat we van ze wilden: zitten en luisteren. Meteen ontdekt dat non-verbale communicatie heel belangrijk en effectief is. Of we de juiste woorden Spaans hebben gebruikt weten we niet zeker, maar de kinderen wisten heel goed wat we van ze wilden. En ze luisterden gewoon! Gevolg: 15 kinderen die met grote ogen naar ons keken. Om een beetje zenuwachtig van te worden. Haha!

Dus vervolgens hebben we een lesje gegeven over cijfers, kleuren en kleding. Een herhaling van wat ze vorige week tijdens de Engelse les hebben gehad. Maar nu met andere opdrachten. Meteen in de praktijk gemerkt dat het onderwijs en de daar bij behorende verwachtingen van de kinderen heel anders is dan in Nederland. Dit is onderwijs vergelijkbaar uit de jaren 60 bij ons. In Colombia leren ze wat de juf zegt en dat schrijven ze heel braaf op. De betekenis van wat ze dan opschrijven lijken de meeste over het algemeen niet weten. Zelf leren nadenken lijkt daarmee dan ook minder ontwikkeld. Dat bleek toen alle kindjes vol trots ons hun schriftje lieten zien met daarin exact hetzelfde als het voorbeeld dat we op het bord hadden geschreven. Dus de ideeën die we de afgelopen weken hebben opgedaan, zullen we nog wat gefinetuned moeten worden, zodat ze aansluiten op de praktijk.

Naast dat we Engels docent zijn voor de klassen op school en we ons bezig gaan houden met het invoeren van een nieuwe lesmethode voor Engels, hebben we ook een andere project op ons genomen: we bieden begeleiding aan een jonge vrouw van 28 met niet aangeboren hersenletsel. Haar ouders hebben er tot nu toe voor kunnen zorgen dat ze tot haar 21^ste een bepaald soort onderwijs heeft kunnen volgen, maar sindsdien zit ze thuis. Hier in Colombia zijn er nauwelijks organisaties of hulpinstanties die mensen met een beperking begeleiding of een dagbesteding bieden. Dus heeft de moeder van Linda, zo heet het meisje, een beroep gedaan op de stichting. En nu zijn wij aangewezen om haar 2uur 3x per week te begeleiden. Een leuke uitdaging: de combinatie van zoeken naar haar mogelijkheden met onze tot nu toe nog beperkte Spaans. Dit is de eerste week dat ze is gekomen en het is dankbaar werk, omdat Linda ontzettend blij wordt van de aandacht en de opdrachtjes die we haar geven. En doordat ze 2 juffen heeft, die ze zelf nog wat Spaans kan leren, voelt ze zich heel speciaal.

Dus we zijn nu Engelse juffen. Heel iets anders dan wat we in Nederland doen, maar zeker net zo uitdagend.

Veel liefs x

Jut en Jul

Let's talk serious

Ja, want tenslotte zijn we hier niet alleen maar voor de lol. We zijn hier om vrijwilligerswerk te doen. Vorige week hebben we al een bezoekje gebracht aan de stichting en vandaag was onze eerste officiële dag, zodat de huidige vrijwilligster ons in kan werken. Tja, en dat is toch andere koek in vergelijking met ons leventje nu toe. En dan hebben we het niet over nog vroeger opstaan ofzo. Wat het vooral anders maakt, is de omgeving waarin we ons bevinden.

Tot nu toe hebben we ons vooral begeven in de veilige omgeving van het historische centrum van Cartagena: ons eigen coconnetje in ons westerse appartement – hadden we al gezegd hoe gelukkig we zijn met ons appartement?! ;-) –, omgeven door de drukke winkelstraten, de restaurants, gezellige pleintjes en de prachtige straatjes vol met bloemen. En dat tussen de vele toeristen en de rijke Colombianen. Want dat is dus het bizarre hier. Het verschil tussen rijk en arm is gigantisch. Maar als je dit niet wil zien, dan hoeft het ook niet perse. De Colombianen hebben hier een handig systeem voor bedacht: de meeste steden zijn verdeeld in zones. Aan de hand van je inkomen, met hoeveel mensen je in huis woont en waar je huis van gemaakt is, wordt de zone bepaald. Zo zijn er in totaal 5 zones, waarbij zone 5 de duurste zone is. Word je huis ingeschaald op zone 1, dan is de kans erg groot dat je hele wijk in zone 1 valt. Je betaalt je vaste lasten dan ook naar verhouding van de zone. Dus als je in zone 1 even veel elektriciteit zou gebruiken als in zone 5, dan betaal je naar verhouding en dus vele malen minder. Op zich een best een sociaal systeem zou je denken…

Niet dus! De zones mixen absoluut niet met elkaar. Voor zover wij kunnen beoordelen wordt er vooral in geïnvesteerd om de zones vooral van elkaar gescheiden te houden. De Colombianen in de middenklasse en daarboven, lijken zich ook niet tot weinig te bekommeren om de mensen in de lagere zones. Het idee is hier: ‘als je uit een lage zones komt, dan werk je niet hard genoeg’. Naar onze mening een onterechte opvatting. Als je in een wijk als La Boquilla – een soort buitenwijk/dorp aan Cartagena waar de stichting zich bevindt- bent geboren, moet je als kind al bijzondere gave bezitten om te beseffen dat er meer is dan de wereld waarin je bent opgegroeid. En wil je deze wereld gaan ontdekken dan zal je met je eigen wilskracht – het goede voorbeeld wordt er niet gegeven en stimulans vanuit de volwassen hoef je niet te verwachten – de minimale kansen die er zijn moeten benutten. De kinderen die dit voor elkaar krijgen, verdienen een lintje en eigenlijk nog veel meer respect!

Dus vandaag hebben we ons coconnetje verlaten en zijn we naar de stichting gegaan. Zaten we ook nog in de verkeerde bus. We konden wel in de buurt uitstappen, maar omdat we niet zeker wisten of dit veilig was, hebben we besloten om te blijven zitten. We hebben voor € 4,- een gratis sightseeing tour gehad door de achterstandswijken – eerder dorpen, want we reden ver buiten Cartagena tussen de mangrove bossen en de dorre weilanden, voordat we bij de laatste bushalte kwamen -. En tijdens deze busrit besefte we pas echt goed hoe groot de armoede hier is. In Nederland heeft armoede een heel ander begrip dan hier. Hier is armoede letterlijk omkomen van de honger en geen dak boven je hoofd hebben. Om hun hoofd boven water te houden bouwen ze een soort van boomhutten – voor de mensen opgegroeid in een dorp: denk aan van die hutten die je vroeger misschien wel gebouwd hebt tussen de bomen van rond slingerend hout en misschien wat plastic-. En door de armoede die er heerst, is het dus ook een feit dat veiligheid op straat geen algemene vanzelfsprekendheid is. En wij dus niet 100% zeker weten of we uit de bus kunnen stappen als deze anders rijdt dan normaal.

Voor nu even genoeg 'serious talk'. We zijn nog maar even hier en hebben nog een paar maanden te gaan. We hopen een bijdrage te kunnen gaan leveren aan de goede initiatieven van de stichting. Als we ingewerkt zijn, zullen we hier uiteraard verslag van doen. Want wat Nathalie, de oprichtster van La Vecina, heeft opgezet in een arme wijk als La Boquilla verdient ook heel veel respect. En dus zeker een uitgebreid verslag in ons blog.

Veel liefs x

Fieke en Hanne

PS: foto's om ons verhaal kracht bij te zetten hebben we nog niet. Wel hebben we wat foto's van ons nachtje weg naar Playa Blanca, een plaatje van een strand, om nog even te ontspannen voordat onze eerste werk week begon.

http://www.nu.nl/buitenland/4043164/sterftekans-kind-in-sloppenwijk-twee-keer-zo-groot-als-in-rijke-landen.html

We hebben GEEN vakantie

Voordat we vertrokken, hebben we van veel mensen afscheid genomen en het grootste deel van deze mensen zei: ‘Fijne vakantie!’ We begrijpen uiteraard heel goed dat dit tegen ons gezegd werd. Tenslotte gaan we voor een half jaar weg naar een land met een prachtig klimaat en hoeven we een half jaar lang niet te werken. We doen dit, omdat we dit leuk vinden en niet omdat iemand ons weggestuurd heeft. Dus dat mensen tegen ons zeggen ‘fijne vakantie’ is logisch. Maar…

We zijn dus NIET op vakantie. En zonder dat we hiermee willen klagen -!!!-, vinden we het wel belangrijk dat jullie dit weten. We beseffen heel goed dat door dit te schrijven we misschien wat minder begripvolle reacties krijgen op ons verhaal. We zullen ons dan ook verantwoorden waarom wij vinden dat we NIET op vakantie zijn, maar dat wij het meer zien als tijdelijk elders wonen.

De belangrijkste reden waarom we deze mening hebben, is vanwege het feit dat we onze wekker 5 dagen in de week dienen te zetten. En niet zo’n beetje vroeg ook: elke dag om 06.20u gaat de wekker! Om 08.00u beginnen onze Spaanse lessen en daar gaan we te voet naar toe, dus moeten we op tijd vertrekken om daar op tijd aan te komen.

Vervolgens hebben we 4uur achter elkaar Spaanse lessen. Dat betekent 4 uur lang luisteren, denken en praten in het Spaans. Met een pauze van 15 minuten, waarin het getolereerd word dat we even Nederlands met elkaar spreken – we zitten met nog 2 Nederlanders in de klas en het is erg moeilijk om het Nederlands met elkaar te spreken te weerstaan-. 4 Uur lang Spaans is behoorlijk intensief. Wel erg noodzakelijk willen we ons hier verstaanbaar kunnen maken. We hebben dan ook besloten om de Spaanse lessen met een week te verlengen.

Waarschijnlijk denk je nu: ‘nou, heerlijk zo’n halve dag. Dan heb je de rest van de dag vrije tijd’. Nogmaals begrijpen we volkomen deze gedachtegang. Deze hadden we zelf namelijk ook voordat we vertrokken. Niets blijkt minder waar te zijn. De afgelopen week zijn we bezig geweest met het vinden van een geschikt appartement en toen we dit gevonden hadden, moest er van alles geregeld worden. In Nederland zijn we gewend dat er veel bureaucratie is, maar hier is dat niet veel minder. Plus kun je daar ook nog de mentaliteit van de Colombianen bij optellen. Hier gaat alles op het gemakje – wat overigens heel logisch is met deze temperaturen. In de nacht koelt het soms af naar onder de 30 graden en dan zijn we heel blij dat het een koele nacht is -. Dus toen wij het appartement gingen huren, hebben we ons elke middag bezig gehouden met bezoekjes aan de bank, het notariaat en het appartement zelf om dingen te regelen. En toen we eenmaal de sleutel hadden, zijn we 2 middagen bezig geweest met het schoonmaken van het appartement -we willen hierbij nogmaals benadrukken hoe verschrikkelijk warm is. Weer zonder te klagen, maar als feitelijke informatie, zodat jullie beseffen dat schoonmaken hier een soort bootcamp-workout is-. En als alle praktische dingen geregeld zijn, maken we ook nog, gemiddeld 1 uur per dag, huiswerk om onze vocabulaire en grammatica te verbeteren, doen we onze was, halen we boodschappen en gaan we koken en afwassen. Gewoon de dingen doen die we in Nederland ook doen.

En wat eigenlijk misschien wel de voornaamste reden is dat we vinden dat we geen vakantie hebben is omdat we om 21uur zo moe zijn dat we dan gaan slapen. Door deze temperaturen kost zo’n beetje alles extra energie. Het is ook niet voor niets dat alle mensen hier op straat 4x zo langzaam lopen als de gemiddelde Nederlander. We vragen ons af hoe lang het gaat duren, voordat we eindelijk geleerd hebben om ook alles in een slakkentempo te doen. Misschien als wij ons tempo ook wat meer gaan aanpassen dat we ons aan het einde van de dag niet meer als een stel oude omaatjes voelen – we worden tenslotte nog maar 30 en geen 60 -.

En om dit verhaal af te sluiten, zodat jullie echt beseffen dat we zeker niet willen klagen: we vinden het hier fantastisch!! We vinden de stad mooi, we vinden de mensen ontzettend lief, we houden van de muziek die we overal horen, we zijn gelukkig met ons appartement, we zijn blij met de zon –we zijn al bijna bruin ;-) – en we houden van het eten en de restaurantjes hier. Ook al zijn we NIET op vakantie, we zijn verschrikkelijk dankbaar dat we vanuit ons werk de kans gekregen hebben om hier te kunnen zijn.

Liefs Jut&Jul